"Ερωτικό" και "Εαρινή Συμφωνία"

Εαρινή συμφωνία…

  Ένα δάκρυ… κι ύστερα ένα χαμόγελο στο παράθυρο. Σα λάμψη μέσα στο πυκνό σκοτάδι. Το παιδί την κοίταξε με τα μεγάλα, καστανά του μάτια. Ένα χέρι απλωμένο. Δε ζητιάνευε, ζητούσε. Με μια αξιοπρέπεια ασυμβίβαστη, ζητούσε αυτό που δικαιούνταν. Ένα παιχνίδι, ένα κομμάτι φρέσκο ψωμί, μια υπόσχεση ότι το αύριο θα παρασύρει σαν ορμητικό νερό τα ματωμένα συντρίμμια του σήμερα.

Χαμήλωσε το τζάμι του αυτοκινήτου. Το φανάρι έγινε πράσινο. Οι οδηγοί που περίμεναν πίσω της, άρχισαν να κορνάρουν  ανυπόμονα. Όμως εκείνη  δεν τους άκουγε, ούτε αυτούς, ούτε τα κακεντρεχή  σχόλιά τους για τις γυναίκες στο τιμόνι.

Κοίταξε το παιδί και το βρώμικο, απλωμένο χέρι. Κι ύστερα, αντί να του πετάξει μερικά ψιλά και να πατήσει το γκάζι, άνοιξε διάπλατα την πόρτα και βγήκε έξω. Χωρίς καμιά προειδοποίηση, άνοιξε τα χέρια της και αγκάλιασε το παιδί με όλη της τη δύναμη. Το μικρό κορμάκι ανασηκώθηκε από την άσφαλτο και αφέθηκε στην ξένη αγκαλιά δίχως διαμαρτυρία. Τα κορναρίσματα σταμάτησαν απότομα. Η πλάση βουβάθηκε κι η εθνική οδός, οι ανθισμένοι αγροί, οι αποσβολωμένοι οδηγοί, τα φανάρια, άρχισαν να στροβιλίζονται γύρω από τους δυο τους, λες κι έγιναν σε μια στιγμή το κέντρο του σύμπαντος.

Κι έπειτα, εντελώς ξαφνικά η δίνη διαλύθηκε. Η ατέρμονη οχλαγωγία της φύσης και των ανθρώπων επανήλθε βίαια, πιο αβάσταχτη από ποτέ.

Η γυναίκα, σα να ξύπνησε μόλις από όνειρο, απόθεσε ευλαβικά το αγοράκι στο πεζοδρόμιο, μπήκε πάλι στο αυτοκίνητό της και συνέχισε το δρόμο της, λες και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είχε συμβεί.

Το παιδί έσκυψε και μάζεψε από το δρόμο ένα τσαλακωμένο χαρτί. Ήταν η ταλαιπωρημένη φωτογραφία ενός αγοριού, περίπου στην ηλικία του, με μάτια μεγάλα και καστανά σαν τα δικά του.

Από πίσω ήταν γραμμένοι οι στίχοι:

«Όσο μακριά κι αν πέταξες,

εγώ δε θα ‘μαι μόνη,

γιατί την Άνοιξη γυρνάς,

όπως το χελιδόνι».

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Ερωτικό

Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα ποτέ δεν αλλάζει.   Μονάχα εσύ κι εγώ. Όλα τ’ άλλα μένουν ίδια κι απαράλλαχτα, περιμένουν τη θλιβερή, αναμενόμενη μοίρα τους να εκτελεστεί κατά γράμμα, χωρίς ανατροπές, χωρίς εκπλήξεις. Μα εμείς, είμαστε άλλο. Δυο σταγόνες νερό, κάποτε εξατμιζόμαστε και περιπλανιόμαστε στην ατμόσφαιρα· τα μόρια μας έρμαια στους πέντε ανέμους.

Κι άλλοτε επιστρέφουμε στην πρώτη μας μορφή, σαν τη βροχή καταλήγουμε στο ίδιο ρυάκι και κυλάμε αγκαλιασμένοι μαζί με το ρεύμα, μέχρι ένα χελιδόνι να σκύψει και να ξεδιψάσει μ’ εσένα, ή ένα παιδί να ξεπλύνει το πρόσωπό του απ’ τον ιδρώτα του παιχνιδιού μ’ εμένα.

Ποτέ δε θα μας βρεις στην ίδια φωτογραφία, γιατί κανείς θνητός δε μπορεί ν’ απαθανατίσει το άπειρο.

Κι αν «τὰ πάντα ῥεῖ», τότε εσύ κι εγώ είμαστε τα πάντα… Και κανείς δεσμός δεν υπάρχει ανάμεσά μας, παρά μονάχα η αιώνια υπόσχεση να ξανανταμώνουμε, όταν το Τίποτα κοντεύει να μας διαλύσει.

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτές ήταν οι  δύο συμμετοχές μου (είχα έμπνευση!) στο 9ο παιχνίδι λογοτεχνίας "Παίζοντας με τις λέξεις", το οποίο εγκαινίασε η Φλώρα στο TEXNIS STORIES και αυτή τη φορά φιλοξένησε η Μαρία στο mytripsonblog.

Συγχαρητήρια στους νικητές! Περιμένουμε τώρα τις νέες λέξεις!