Εκδρομή στην Αρκαδία: Μονή Φιλοσόφου - Κρυφό σχολειό - Δημητσάνα - Λαγκάδια

Την Κυριακή που μας πέρασε, αποφασίσαμε με μερικούς φίλους να οργανώσουμε μια μίνι-περιήγηση στην όμορφη γειτονική μας Αρκαδία, που είναι τόσο πλούσια σε φυσικές ομορφιές αλλά και σε ιστορικούς θησαυρούς. Βασικός προορισμός η Δημητσάνα. Μα στην πορεία συναντήσαμε μια ταμπέλα που μας καλούσε να επισκεφτούμε τη Μονή Φιλοσόφου ή  Κρυφό Σχολείο. Φτάσαμε με το αυτοκίνητο στη Νέα Μονή Φιλοσόφου και από εκεί ακολούθησε πεζοπορία 800 μέτρων, μέσα σε ένα πανέμορφο μονοπάτι με σκαλοπάτια. Εδώ είναι η αρχή της διαδρομής μας...

Το μονοπάτι είχε ανηφοριές και κατηφοριές, ενώ πλάι μας ακούγαμε τα γάργαρα νερά του ποταμού Λούσιου να μας συντροφεύουν, χωρίς να τον βλέπουμε αφού ήταν σε αρκετά μεγάλο βάθος και ανάμεσα σε πλούσια βλάστηση.

Η θέα ήταν καταπράσινη και πανέμορφη. Στο βάθος, μέσα στον άγριο βράχο, στην άλλη όχθη του ποταμού, διακρίνεται το ιστορικό μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου, το οποίο υποσχεθήκαμε να επισκεφθούμε την επόμενη φορά.

Πλησιάζοντας την Παλαιά Μονή του Φιλοσόφου ή Κρυφό Σχολειό, η οποία είναι ένα παμπάλαιο κτίσμα του 963 μ.Χ., χωθήκαμε κυριολεκτικά μέσα στο βράχο, που υψωνόταν πολλά μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ συνεχίζαμε την ανάβαση, ανάμεσα στο στενό πέρασμα.

Η νέα μονή, έχει πολύ πιο εύκολη πρόσβαση (βρισκόταν στην αρχή του μονοπατιού) αλλά και αυτή είναι πολύ παλιά αφού χρονολογείται περίπου στον 17ο αιώνα.

Δε σταματήσαμε φυσικά, να βγάζουμε φωτογραφίες σε όλη τη διαδρομή, αν και πρέπει να πω ότι ήταν αρκετά κουραστική, ειδικά για όσους δε φορούσαν τα κατάλληλα παπούτσια. Αυτό πάντως δεν εμπόδισε δεκάδες εκδρομείς να ακολουθήσουν το μακρύ μονοπάτι, ανεξάρτητα από την ηλικία και τη φυσική τους κατάσταση.

Όταν τους συναντούσαμε, ανταλλάσσαμε γλυκιές κουβέντες ενθάρρυνσης για τη συνέχεια, και ζεστά χαμόγελα.

Δυστυχώς, δεν έβγαλα φωτογραφίες μέσα στο χώρο της μονής, επειδή ήταν αρκετά σκοτεινά και για να μην σας πω και ψέματα, ήμουν τόσο απορροφημένη με την επιβλητικότητα του μικροσκοπικού χώρου που το ξέχασα!

Επόμενη στάση, η γραφική Δημητσάνα με τα όμορφα κτίριά της και την πλούσια ιστορία της.

Τελευταία στάση, λίγο πριν το σούρουπο, τα Λαγκάδια, με την καταπράσινη ορεινή θέα τους,
και, φυσικά, στολισμένα με γαλανόλευκες σημαιούλες, για την εθνική γιορτή της επόμενης μέρας. Το κρύο άρχισε να θυμίζει χειμώνα, μόλις χάθηκαν και οι τελευταίες ακτίνες του ήλιου. Μια μερίδα λουκουμάδες με σοκολάτα, μας ζέστανε αρκετά!

Για το τέλος, σας άφησα ένα μήνυμα, πάντα επίκαιρο, που μας θυμίζει την ανδρεία των προγόνων μας, και μας δίνει το κουράγιο να συνεχίσουμε το δύσκολο μονοπάτι στο οποίο βαδίζουμε  τον τελευταίο καιρό με θάρρος και δύναμη.