Αυγουστιάτικοι αέρηδες εν μέσω Ιουλίου, και παρά τη ζέστη, δεν είχαμε διάθεση να πάμε στην παραλία. Έτσι, μετά το κυριακάτικο τραπέζι, αποφασίσαμε να μπούμε στο αυτοκίνητο και να περιηγηθούμε στο βουνό του γειτονικού μας Κατακόλου, αναζητώντας απόμερες ακτές και σημεία με θέα από ψηλά στο Ιόνιο. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά που το κάναμε αυτό, αλλά το μικροσκοπικό ακρωτήρι, είναι γεμάτο κρυμμένα μονοπάτια και μυστικές γωνιές, που πάντα θα μας εκπλήσσουν με την ομορφιά τους. Χθες, ξεκινώντας από το λιμάνι, που είναι ένας από τους αγαπημένους μας κοντινούς προορισμούς, για βόλτα, ψάρεμα και ρομαντζάδα, χειμώνα-καλοκαίρι, ανηφορίσαμε το βουνό και απαθανατίσαμε την καταγάλανη θέα προς τη Σπιάντζα και τον Πύργο. Ο αέρας ήταν ήδη δυνατός όπως βλέπετε και από τη ρυτιδιασμένη θάλασσα.
Λίγο πιο νότια, ανάμεσα στα δέντρα συναντάμε το φάρο του Κατακόλου, που χτίστηκε το 1865 και λειτουργεί κανονικά έως σήμερα.
Σχεδόν στη μύτη του ακρωτηρίου, στην ανατολική της πλευρά, βρισκόμαστε σε ένα βραχώδες ύψωμα επάνω απ' τη θάλασσα. Το τοπίο έχει αρχίσει να αγριεύει λίγο, αλλά καθώς περνάμε στη δυτική πλευρά, μέσα από ένα πολύ στενό χωματόδρομο, βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι πολύ πιο πρωτόγονο. Η θάλασσα εδώ είναι ανοιχτή, μπροστά στα πόδια μας σκάει το κύμα, (εδώ δεν υπάρχει ύψωμα) και όλη η ακτή είναι κατάσπαρτη με μαύρα σαν ηφαιστειακά βράχια. Ένα επιβλητικό θέαμα, που σε συνδυασμό με τον δυνατό άνεμο και το ιστιοφόρο να παλεύει με τα κύματα στο βάθος του ορίζοντα, γίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό. Ο τόπος έρημος, η ακτή δεν ενδείκνυται φυσικά για κολύμπι, παρά μόνο για τα μάτια των ρομαντικών εξερευνητών που αποζητούν την επαφή με τα ανίκητα στοιχεία της φύσης.
Κι ύστερα, πήραμε το δρόμο προς τα βόρεια, ο οποίος στο μεγαλύτερο μέρος του δε δίνει πρόσβαση στην ακτή, μιας και υπάρχουν αρκετές ιδιωτικές εκτάσεις στην περιοχή και τα ελάχιστα στενά μονοπάτια δεν είναι ιδανικά για να περάσει αυτοκίνητο. Έτσι βγήκαμε ξανά στον κεντρικό δρόμο και σταματήσαμε για να φωτογραφίσουμε το γραφικό μονοπάτι πεζοπορίας που έχει κατασκευαστεί τα τελευταία χρόνια. Δεν το περπατήσαμε όμως, γιατί ήταν ντάλα μεσημέρι και εξάλλου βιαζόμασταν να ανακαλύψουμε κι άλλες παραλίες.
Έτσι, τραβώντας ένα άλλο δρομάκι, βρεθήκαμε λίγο πιο βόρεια, στη δυτική πλευρά του ακρωτηρίου, στο ύψος του λιμανιού. Εκεί βρεθήκαμε μπροστά σε μια θέα που κόβει την ανάσα. Ένα απότομο ύψωμα πολλών μέτρων, αντίκρυ στη γειτονική Ζάκυνθο, με θέα την γνωστή μας βραχονησίδα Τηγανονήσι, την οποία γνωρίζουν καλά όσοι κάνουν τα μπάνια τους στον Άγιο Ανδρέα. Πράγματι, λίγα μόνο χιλιόμετρα στα δεξιά μας, βρισκόταν η αγαπημένη μας παραλία. Πόσο παράξενο, ένα τόσο άγριο και πρωτόγνωρο τοπίο να βρίσκεται μιαν ανάσα από ένα μέρος που γνωρίζεις από μικρό παιδί. Ο αέρας φυσούσε πια λυσσασμένα, και με δυσκολία στεκόμασταν όρθιοι και προσπαθούσαμε να φωτογραφίσουμε το τοπίο. Στο σημείο, υπήρχε και μια ξύλινη βαμμένη γαλαζοπράσινη σκάλα, που οδηγούσε σε ένα χαμηλότερο επίπεδο και εκεί συνέχιζε ένα μονοπάτι έως κάτω στην απομονωμένη ακτή. Αλλά δεν το τολμήσαμε λόγω του αέρα που επηρέαζε την ισορροπία μας. Το σημειώσαμε βέβαια στη λίστα μας, για να γίνει πολύ σύντομα.
Στο τέλος, καταλήξαμε στην παραλία της Σκαφιδιάς, που είναι πολύ όμορφη και δημοφιλής στην περιοχή μας, αλλά όταν έχει μποφόρ, γίνεται αρκετά επικίνδυνη γιατί σηκώνει μεγάλα και δυνατά κύματα. Τα σύννεφα, είχαν αρχίσει να πυκνώνουν και να σκοτεινιάζουν, αλλά τελικά δεν έβρεξε. Στις τελευταίες φωτογραφίες, βλέπετε την απάνεμη μικροσκοπική μαρίνα που προστατεύει τις βαρκούλες των ντόπιων και ελάχιστα μέτρα πιο δίπλα, τα αγριεμένα κύματα μπροστά από το τουριστικό θέρετρο της διπλανής παραλίας. Σε αυτό το σημείο, γέμισε και η μνήμη της φωτογραφικής μου και είπαμε να αφήσουμε τη συνέχεια της περιήγησης για μια από τις επόμενες μέρες, που έχουμε και άδεια.
Επόμενος στόχος, να εξερευνήσουμε τις παραλίες στα νότια του Πύργου, στις οποίες έχουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία. Αν έχετε ποτέ περάσει από τον Καϊάφα, θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. Εκείνη η περιοχή είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο. Η απέραντη αμμουδιά, τα καταπράσινα πεύκα, τα οποία δειλά-δειλά αρχίζουν να ξαναφουντώνουν μετά τις εφιαλτικές πυρκαγιές του 2007, η λίμνη, όλα αυτά συνιστούν ένα μαγευτικό τοπίο με μια αύρα σχεδόν μυστηριακή, που δε μπορώ να περιγράψω. Ελπίζω στην επόμενη εξόρμηση να βγάλω πολλές φωτογραφίες και να σας μεταφέρω λίγο από αυτό το μαγικό συναίσθημα.
Εσείς, πότε ήταν η τελευταία φορά που εξερευνήσατε τα δικά σας μέρη, και ποιους κρυμμένους θησαυρούς της φύσης ανακαλύψατε;
Φιλάκια
Λίνα aka linaaaap ♥
Επόμενος στόχος, να εξερευνήσουμε τις παραλίες στα νότια του Πύργου, στις οποίες έχουμε μια ιδιαίτερη αδυναμία. Αν έχετε ποτέ περάσει από τον Καϊάφα, θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ. Εκείνη η περιοχή είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο. Η απέραντη αμμουδιά, τα καταπράσινα πεύκα, τα οποία δειλά-δειλά αρχίζουν να ξαναφουντώνουν μετά τις εφιαλτικές πυρκαγιές του 2007, η λίμνη, όλα αυτά συνιστούν ένα μαγευτικό τοπίο με μια αύρα σχεδόν μυστηριακή, που δε μπορώ να περιγράψω. Ελπίζω στην επόμενη εξόρμηση να βγάλω πολλές φωτογραφίες και να σας μεταφέρω λίγο από αυτό το μαγικό συναίσθημα.
Εσείς, πότε ήταν η τελευταία φορά που εξερευνήσατε τα δικά σας μέρη, και ποιους κρυμμένους θησαυρούς της φύσης ανακαλύψατε;
Φιλάκια
Λίνα aka linaaaap ♥