Ένας από τους λόγους που με εμποδίζουν να ανεβάσω τόσο συχνά posts, είναι επειδή η φωτογραφική μου μηχανή είναι τόσο παλιά, που λυπάμαι τις ώρες που πρέπει να φάω στο Photoshop για να διορθώσω κάπως την κατάσταση. Εάν δεν ήξερα και πώς να χρησιμοποιώ το Photoshop, τότε μπορεί και να μην υπήρχε το Χωρίς Ειρμό.
Μέσα στο ημίφως της συννεφιασμένης Τετάρτης, όμως, πήρα την απόφαση να μοιραστώ μαζί σας την κινηματογραφική μου γωνιά, παρόλο που οι φωτογραφίες που κατάφερα να βγάλω με πλήγωσαν πικρά, όσο και να προσπάθησα να τις συμμορφώσω.
Poster ζωγραφισμένα στο χέρι λοιπόν, και τι poster! Hitchcock και Kubrick, Kubrick και Hitchcock! Αγαπημένοι σκηνοθέτες που δε χρειάζονται πολλές συστάσεις. Λίγο πριν το τέλος του 2016, με έπιασε και πάλι το καλλιτεχνικό μου, και τα πινέλα πήραν φωτιά. Πρώτος πήρε τη θέση του στον τοίχο ο λατρεμένος μου Alfred Hitchcock, του οποίου οι ταινίες "Dial M for Murder" και "Rear Window" είναι οι μοναδικές ταινίες που βλέπω ξανά και ξανά και ξανά, πάντα με την ίδια ευχαρίστηση και απίστευτο ενθουσιασμό!
Κι έπειτα, τι να πούμε για το Stanley Kubrick, ο οποίος μπορεί να μη σκηνοθέτησε ούτε τις μισές ταινίες από τον Hitchcock, αλλά ποιος νοιάζεται! Δημιούργησε αριστουργήματα, όπως "Η Λάμψη" και "Το Κουρδιστό Πορτοκάλι", που δε θα πάψουν ποτέ να συναρπάζουν το θεατή, όσο ανυποψίαστος κι αν είναι. Και ο σωστός ο σινεφίλ, αν δεν έχει έστω κάποιες ενδείξεις του πάθους του μέσα στο σπίτι του, τότε δεν είναι σινεφίλ!
Για να μην τα πολυλογώ, βρήκα αυτές τις αφίσες στο internet και τις ζωγράφισα σε μια άλφα κλίμακα (50x70 οι διαστάσεις τους). Τα υλικά που χρησιμοποίησα, ακρυλικές μπογιές, με εξαίρεση τη λεπτομέρεια στο "Κουρδιστό Πορτοκάλι" (την κοπέλα στο κεντρικό τρίγωνο) που την έκανα με μολύβι.
Η θέση τους; Μα θέλει και ρώτημα; Φυσικά, επάνω από την τηλεόραση και ακριβώς απέναντι από τα "Κορίτσια στον Τοίχο" για να μη νιώθουν και μοναξιά. Έχω πολλούς άδειους τοίχους ακόμα στο σπίτι και έχω βαλθεί να τους γεμίσω, γι' αυτό μείνετε συντονισμένοι.
Και κάτι εντελώς άσχετο, αλλά πάντα καλλιτεχνικό (γιατί και η μαγειρική είναι τέχνη και μάλιστα άμεσης δράσης). Το σημερινό μας φαγάκι, το οποίο ήταν έτοιμο σε μόλις 30 λεπτά και το έφτιαξα πρώτη φορά, γι' αυτό και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Φιλέτο κοτόπουλο με πένες, μαγειρεμένα στην ίδια κατσαρόλα παρακαλώ, για να μην πλένουμε μέχρι το πρωί. Τη συνταγή τη βρήκα στο κανάλι της αγαπημένης μου Laura Vitale στο YouTube, και αντί για παρμεζάνα έβαλα φετούλα που είχα πρόχειρη, οπότε chicken Parm δεν το λες! Αλλά, τι σημασία έχει, αφού όπως είπε και ο αγαπημένος Γιώργος Κωνσταντίνου: "Δε θέλω να το μάθω, θέλω να το φάω"!
Και εδώ να τονίσω για όσους αναρωτήθηκαν, επειδή είμαι ακόμα σε δίαιτα για τα τελευταία 5 κιλά, έφαγα πολύ λίγο από το συγκεκριμένο, έτσι για το καλό. Η σάλτσα με ελάχιστο λαδάκι, το κοτοπουλάκι και ακόμη και τα τυράκια, δεν με τρομάζουν, αλλά το ζυμαρικό το αποφεύγω όσο μπορώ. Το θεωρώ τζάμπα θερμίδες. Εσείς τι λέτε;
Αυτά από μένα.
Φιλάκια πολλά!
Λίνα aka linaaaap
Ταλεντάρα μου! :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΤις λάτρεψα (όπως και τα κορίτσια στον τοίχο παραδίπλα). Είσαι φοβερή, έκανες καταπληκτική δουλειά με προσοχή στη λεπτομέρεια, δείχνουν υπέροχες και μου αρέσει που είναι φτιαγμένες από τα χέρια σου και όχι απλά τυπωμένες από το ίντερνετ.
Όσο για το φαγητό, τι άλλο να πω πέρα από... γιαμ-γιαμ;
Φιλιά και καλό Σ/Κ!
Ουάου! Εσύ τις ζωγράφισες; Εκπληκτικές, μπράβο σου, εκπληκτική απόδοση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τις θερμίδες... δεν αφήνω καμία να πάει χαμένη!!!
Καλό Σαββατοκύριακο!