Το αερόστατο

Το αερόστατο

Έβρεχε όλη νύχτα. Ήταν μια βροχή χλιαρή και άρρωστη, κολλούσε στο δέρμα και τρύπωνε στους πόρους, όπως η αλισάχνη φωλιάζει στις ρωγμές των βράχων. Αποφάσισα να μείνω σπίτι εκείνη την ημέρα· η μουντή ατμόσφαιρα και ο γκρίζος ουρανός μου προκαλούσαν μια μελαγχολία που είχα χρόνια να αισθανθώ. Πήρα μια παλιά νουβέλα μυστηρίου και βολεύτηκα στην αναπαυτική μου πολυθρόνα, πλάι στο παράθυρο. Το λιγοστό φως που κατάφερνε να φτάσει ως τις σελίδες του βιβλίου μου, με έκανε γρήγορα να εγκαταλείψω την ανάγνωση. Δεν ήθελα να ανάψω τη λάμπα. Το ηλεκτρικό φως πάντα μου προκαλούσε κατάθλιψη.

Κοίταξα έξω, τον άδειο επαρχιακό δρόμο και πιο πέρα τα απέραντα χωράφια που δέχονταν στωικά τα υγρά μαστιγώματα τ’ ουρανού. Ξαφνικά, μέσα στην απόλυτη ερημιά του γκρίζου τοπίου, το μάτι μου έπιασε κάτι παράταιρο. Μια χρωματιστή κουκκίδα έμοιαζε να πέφτει από ψηλά, σχηματίζοντας σταδιακά γωνία με το έδαφος, μέχρι που προσγειώθηκε κάπως άτσαλα στα ριζά του λόφου, πέρα απ’ τους αγρούς. Ένα… αερόστατο! Τι παράξενο θέαμα για την περιοχή και κυρίως γι’ αυτή την εποχή του χρόνου, με τέτοια κακοκαιρία!  Χρόνια είχα να δω αερόστατο και προσπαθώντας να θυμηθώ από πότε, μια αλλόκοτη νοσταλγία με πλημμύρισε. Ωστόσο έπρεπε να βιαστώ. Ήμουν σίγουρη ότι είχαν αναγκαστεί να προσγειωθούν εξαιτίας της βροχής που όλο και δυνάμωνε. Δε βρισκόταν κανείς τριγύρω, αφού ο καιρός δεν επέτρεπε αγροτικές εργασίες και το μόνο σπίτι για τα επόμενα πέντε χιλιόμετρα ήταν το δικό μου. Άρα εγώ ήμουν η μόνη που μπορούσε να τους βοηθήσει.

Φόρεσα βιαστικά τις γαλότσες μου και βγήκα από το σπίτι, κατευθυνόμενη όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς το μέρος του μπαλονιού. Το υγρό χώμα δυσκόλευε την πορεία μου και έγινα μούσκεμα από τη νεροποντή, όμως εγώ συνέχιζα να επιταχύνω, λαχανιασμένη, με την καρδιά μου να χτυπάει σαν ταμπούρλο, μέχρι που σκόνταψα σε ένα κλαδί και βρέθηκα πεσμένη μπρούμυτα μέσα στο βούρκο. Ανασηκώθηκα με κόπο, λασπωμένη από την κορυφή ως τα νύχια, και όταν κατάφερα να καθαρίσω τα μάτια μου, ανακάλυψα με τρόμο ότι το αερόστατο, που πριν λίγο βρισκόταν μερικά μέτρα μπροστά μου, είχε εξαφανιστεί.

Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι πριν λιποθυμήσω. Ξύπνησα μερικές ώρες αργότερα, ξαπλωμένη στο ζεστό μου κρεβάτι, φορώντας καθαρές πιτζάμες, με την κόρη μου στο προσκεφάλι μου.

«Μη φοβάσαι, μαμά», μου ψιθύρισε γλυκά. «Όλα πέρασαν τώρα. Είχες πάλι μία από τις κρίσεις σου».

Και τότε ξαφνικά, μια κουρτίνα τραβήχτηκε μέσα στο μυαλό μου. Όλα ξεκαθάρισαν.

«Τι ημερομηνία έχουμε;» ρώτησα.

«27 Νοεμβρίου», απάντησε εκείνη. «Πάνε δέκα χρόνια από τότε που ο μπαμπάς είχε το ατύχημα με το αερόστατο».

«Σωστά», είπα και γύρισα το κεφάλι μου προς το παράθυρο. Το αερόστατο ήταν εκεί και με περίμενε.

------------------------------------------------

Βραβείο από τη Φλώρα, για τη συμμετοχή μου
στο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις"

Αυτή ήταν η πρώτη συμμετοχή μου, στο παιχνίδι "Παίζοντας με τις λέξεις", που διοργανώνει πάντα με μεγάλη επιτυχία η αγαπητή Flora, στο blog της TEXNIS STORIES. Ευχαριστώ πολύ όσους προτίμησαν την ιστορία μου και της χάρισαν την ψήφο τους! Είναι πολύ σημαντικό για μένα, γιατί είναι ουσιαστικά η πρώτη φορά που μοιράζομαι δείγμα της γραφής μου με το ευρύ κοινό!

Και μην ξεχνάτε! Περιμένουμε με ανυπομονησία τις νέες λέξεις, από την άξια νικήτρια Christi, για να σημάνει η έναρξη του 8ου παιχνιδιού!