Παλιά αντικείμενα και αναμνήσεις!

Μήπως νομίζατε ότι δεν θα συμμετάσχω στην πρόσκληση της Ρένας για τα παλιά αντικεί-μενα; Εννοείται πώς όλον αυτό τον καιρό, το είχα στο μυαλό μου, αλλά πότε το ένα, πότε το άλλο, δεν το έπαιρνα απόφαση να κάνω τη φωτογράφιση!
Αυτό είναι ένα πολύ μικρό δείγμα. Ελπίζω να προλάβω να σας δείξω και τα υπόλοιπα.
Τα περισσότερα χρονολογούνται από τις αρχές και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα!

Αυτή είναι η τραπεζαρία της γιαγιάς Γιούλας, που ήταν η πιο γλυκιά και όμορφη γιαγιά του κόσμου. Ένας πραγματικός άγγελος επί γης! Στην πραγματικότητα δεν ήταν γιαγιά μου, αλλά θεία του παππού μου. Παρ' όλο που ήταν αρκετά μεγάλη σε ηλικία όταν γεννήθηκα, ευτυ-χώς, πρόλαβα να τη ζήσω αρκετά, ώστε να τη λατρέψω και να τη χαράξω για πάντα στη μνή-μη μου, μαζί με υπέροχες, τρυφερές αναμνή-σεις.

Θα μπορούσα να σας μιλάω επί ώρες για τη γιαγιά Γιούλα και τον άντρα της, τον παππού Νιόνιο, ο οποίος έλεγε τις πιο απίστευτες ιστορίες για νεράιδες και φαντάσματα! Όλες αποκυήματα της ζωηρής του φαντασίας, φυσι-κά, αλλά πόσο το χαιρόταν να κάνει παιδιά και μεγάλους ν' ανατριχιάζουν!

Να και μια χειροποίητη δημιουρ-γία της γιαγιάς Γιούλας. Μια χαρούμενη λεπτομέρεια, από ένα τεραστίων διαστάσεων, κεντητό τραπεζομάντιλο.

Αυτό το πλαίσιο καθρέφτη, όπως καταλαβαί-νετε, έχει περάσει από τα χέρια της μαμάς μου, για να αποκτήσει αυτή την πιο μοντέρνα εμφάνιση. Ένα πέρασμα με χρυσαφί σπρέι, ένα τούλι και μια πεταλουδίτσα, και έτοιμο. Στα νιάτα του, μαθαίνω ήταν λευκό. Συνοδεύεται από μια ασορτί σκαλιστή βάση, η οποία συχνάζει σε άλλη γειτονιά του σπιτιού αυτό τον καιρό!

Προέρχεται από την οικογένεια της αγαπη-μένης μου γιαγιάς (τη μαμά της μαμάς μου), που τελευταία έχει ξεκινήσει να μου παραδίδει μαθήματα ραπτικής, για να συνεχίσω την τέχνη της. Λέτε μαζί με όλα τα υπόλοιπα να κολλήσω και με το ράψιμο; Γιατί όχι;

Κι αυτό είναι ένα απίστευτα λεπτεπίλεπτο μπουκαλάκι για λικέρ, που ανήκε στη γιαγιά Φωτεινή, τη μητέρα του πατέρα μου.

Και αυτός είναι ο λόγος που ξεκίνησα το βελονάκι! Ανήκε επίσης στη γιαγιά Φωτεινή. Τη θυμάμαι πάντα να το φοράει το χειμώνα, μέχρι το τέλος της ζωής της. Τώρα πια το φοράω εγώ, και είναι το αγαπημένο μου! Δυστυχώς, δεν έχω άλλα  καπέλα από τα χεράκια της γιαγιάς, η οποία ήταν και επαγγελματίας κατασκευάστρια καπέλων. Είδατε; Όλες οι γιαγιάδες στο χώρο της μόδας!

 Και θα κλείσω με δυο όχι και τόοοοσο παλιά, αλλά εξίσου αγαπημένα αντικείμενα. (Σίγουρα πάντως έχουν κλείσει τα είκοσι). Δυο πανέμορφα κεντήματα από τα χεράκια της μαμάς μου, με απίστευτες λεπτομέρειες και ατέλειωτες ώρες μετρήματος.

Αυτή είναι η "Ζώνη της Θεοδώ-ρας". Θυμάμαι τη μαμά μου να την κεντάει, κάνοντάς μου παρέα, την ώρα που διάβαζα για το σχολείο. Δεν είναι υπέροχη;





Αυτά προς το παρόν! Ελπίζω σύντομα, να επιστρέψω με περισσότερα κειμήλια και περισσότερες αναμνήσεις!