Αμοργός | Βιβλία | Ποίηση

Η Αμοργός θα συμπεριλαμβανόταν στα βιβλία του Αυγούστου, αν δεν ήταν τόσο ξεχωριστή. Εξάλλου, δεν πρόκειται για ένα απλό βιβλίο που διαβάζεις μια κι έξω και μπορείς ελαφρά τη καρδία να συμπεριλάβεις σε μία ξερή λίστα κριτικών. Είναι ένα βιβλίο που το κουβαλάς μαζί σου και μέσα σου,  και το ζεις, το διαβάζεις και το ξαναδιαβάζεις, απομνημονεύεις στίχους, κλείνεις τα μάτια κι αφήνεις το αεράκι του δειλινού να σε ταξιδέψει...

Έτσι είναι η ποίηση. Και μάλιστα η ελληνική ποίηση, του Νίκου Γκάτσου και του Οδυσσέα Ελύτη και του Γιάννη Ρίτσου και του Γιώργου Σεφέρη.  Κάτι το ιερό, συνυφασμένο με την ίδια την Ελλάδα και την ουσία της, πιο περιγραφική και ακριβής από κάθε βιβλίο Ιστορίας, αλμυρή στα χείλη σαν το Αιγαίο, φωτεινή στα μάτια σαν το μεσημέρι στην εξοχή, εκκωφαντική στ' αυτιά σαν το τραγούδι των τζιτζικιών του Αυγούστου.

Έτσι είναι κι η Αμοργός. Την ταξίδεψα μαζί μου στις ακρογιαλιές της Ηλείας, προφυλαγμένη ανάμεσα σε αντιηλιακά και πετσέτες θαλάσσης, και σαν αντάλλαγμα με ταξίδεψε κι εκείνη στα δικά της ακρογιάλια. Μα, αλίμονο, τα ακρογιάλια της Αμοργού δεν είναι πάντα ειδυλλιακά και ονειρικά. Είναι στιγμές που μοιάζουν βγαλμένα από εφιάλτη, σαν αιματοβαμμένα στιγμιότυπα ενός αδυσώπητου πολέμου. Κι άλλοτε πλημμυρίζουν με φως κι αρώματα της ελληνικής υπαίθρου. Γιατί η Αμοργός δεν είναι στ' αλήθεια η Αμοργός, μα ολόκληρη η Ελλάδα, ένας τόπος ευλογημένος και καταραμένος μαζί, ένας τόπος που μπορεί να σηκώσει το βάρος των λέξεων "καημός" κι "ελπίδα" μες στον ίδιο στίχο.

Δεν ωφελεί το παράπονο

Ίδια παντού θα  'ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων

Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων

Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας

Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη

Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ’ ένα χαρούμενο χέρι

Φτάνει ν’ ανθίσει μόνο

Λίγο στάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη...

H Ελλάδα που αγαπάμε και μισούμε, η γη του έρωτα και του θανάτου, της γλυκιάς ξενιτιάς και του πικρού νόστου, του Άδωνι και της Γκόλφως, μια αέναη εναλλαγή χαράς και οδύνης, η ίδια η καθημερινότητα των ανθρώπων που την κατοικούν, με την σκληρή και ένδοξη Ιστορία τους, τις παραδόσεις τους, τις προκαταλήψεις και τις ιδιοτροπίες τους, με τις καυτές μέρες του μόχθου τους και τις έναστρες νύχτες των γλεντιών τους.

Η Αμοργός είναι η ίδια η ζωή. 

Φιλάκια
♥ Λίνα aka linaaaap ♥