Μπορεί σήμερα εδώ στον Πύργο να αστράφτει, να μπουμπουνίζει και να βρέχει καρεκλοπόδαρα, αλλά εγώ βρίσκομαι νοερώς ακόμα στις ονειρεμένες παραλίες της πανέμορφης Κεφαλονιάς και της Ιθάκης. Περάσαμε τέσσερις αξέχαστες ημέρες και φυσικά θα σας τα διηγηθώ όλα. Βέβαια, βγάλαμε περισσότερες από 500 φωτογραφίες και είναι αδύνατον να τις ανεβάσω όλες, αλλά θα προσπαθήσω να σας δείξω τα highlights και να σας τα πω όσο πιο περιληπτικά γίνεται. Όπως και να ΄χει, θα χρειαστούν σίγουρα τρεις αναρτήσεις, δύο για την Κεφαλονιά και μία για την Ιθάκη.
Ξεκινάμε λοιπόν, με την άφιξή μας στο Αργοστόλι, όπου και μείναμε. Φάγαμε το μεσημεριανό μας στην πόλη και αμέσως ξεκινήσαμε για την παραλία της Αντίσαμου, με τα λευκά βότσαλα, που περιβάλλεται από καταπράσινα βουνά. Η ιδανική πρώτη εντύπωση για τα ακρογιάλια του νησιού. Η παραλία είναι αρκετά μεγάλη, διαθέτει δύο beach bar, αλλά και άπλετο χώρο για να απλώσετε τις δικές σας ξαπλώστρες και ομπρέλες. Μόλις φύγαμε, σταματήσαμε στο βουνό και τη φωτογραφίσαμε και από ψηλά. 
Στο γυρισμό, αντικρύσαμε ένα πανέμορφο δειλινό, με εξαίσια χρώματα, λίγο πριν μπούμε στο Αργοστόλι. Η πρώτη μας βραδιά ήταν εκείνη της Αυγουστιάτικης πανσελήνου, και μόλις την είδαμε από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου, να ξεπροβάλλει πίσω από τα βουνά, βγήκαμε στην πόλη για να τη θαυμάσουμε κάνοντας τη βόλτα μας. Περπατήσαμε στην πρόσφατα αποκατεστημένη γέφυρα Δεβοσσέτου, μήκους περίπου 690 μέτρων, κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι και το ρομαντικό πορτοκαλί φως των φαναριών.
Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για εξόρμηση στις παραλίες με διάθεση για εξερεύνηση. Προχωρήσαμε προς τα βόρεια και φτάσαμε στην διάσημη παραλία του Μύρτου. Το μπλε που κατέκλυσε το βλέμμα μας όταν πήραμε και την τελευταία στροφή στο φιδωτό δρόμο, είναι απλά απερίγραπτο. Όπως βλέπετε, ο δρόμος ήταν γεμάτος παρκαρισμένα αυτοκίνητα μέχρι ψηλά στο βουνό και όχι άδικα, μιας και ο Μύρτος είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές παραλίες του νησιού.
Συνεχίσαμε εξερευνώντας προς τα βόρεια, για να ανακαλύψουμε νέες, μικρές και όχι τόσο πολυσύχναστες παραλίες. Και το νησί μας αντάμειψε με το παραπάνω. Πρώτη στάση η μικροσκοπική παραλία Αλατιές, στα βορειοδυτικά. Μικρά βότσαλα και πεντακάθαρα δροσερά νερά, σε έναν μικρό κολπίσκο περιτριγυρισμένο από βράχια. Λίγο πιο δίπλα, ο επιβλητικός βράχος, πάνω από τα βαθιά μπλε νερά, που μπορεί να μην προσφέρονται για κολύμπι, αλλά η θέα τους κόβει την ανάσα.
Κι όμως, δε μείναμε κι εκεί για πολύ. Η όρεξη για νέες περιπέτειες δεν μας εγκατέλειψε τόσο εύκολα και μαζέψαμε τα κουβαδάκια μας για... άλλη παραλία. Αυτή τη φορά βρεθήκαμε μπροστά σε μια απίστευτα ευχάριστη και καλά κρυμμένη έκπληξη! Ακολουθήσαμε στην τύχη και χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα, τις ταμπέλες για την παραλία Δαφνούδι. Εγώ ως συνοδηγός, είχα ανά χείρας το κινητό με το GPS σε ετοιμότητα. Όταν είδαμε τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και την τελευταία ταμπέλα, παρατήρησα στο χάρτη του κινητού, ότι η παραλία βρισκόταν αρκετά μακριά. Όμως ο δρόμος δε προχωρούσε άλλο και έπρεπε να περπατήσουμε. Μπήκαμε στο μονοπάτι και μείναμε άφωνοι από τη διαδρομή.
Ένα πέτρινο μονοπάτι, μέσα στην καρδιά ενός καταπράσινου δάσους. Καθώς προχωρούσαμε, δεν συναντήσαμε κανέναν και η περιπέτεια έγινε ακόμα πιο έντονη. Μόνο οι ήχοι του δάσους ακούγονταν. Το μονοπάτι μετά από λίγο άρχισε να γίνεται πιο απότομο και κατηφορικό. Μετά από περίπου δέκα λεπτά περπάτημα στο άγνωστο, ξεπρόβαλε ανάμεσα από τα πυκνά φυλλώματα, μια μικρή καταγάλανη παραλία, με μεγάλα λευκά βότσαλα, τριγυρισμένη από ψηλά βράχια στεφανωμένα από τα δέντρα του δάσους, που σχεδόν άγγιζαν τη θάλασσα. Ένα τοπίο σαν βγαλμένο από ταινία. Είχαμε ανακαλύψει μια "μυστική" παραλία και ήμασταν κατενθουσιασμένοι. Είχε βέβαια αρκετό κόσμο, αλλά όχι συνωστισμό. Αργότερα μάθαμε ότι πρόκειται για προορισμό της φώκιας Monachus - Monachus, αλλά δεν ήμασταν τόσο τυχεροί για να συναντήσουμε κάποια.
Κολυμπώντας στα διάφανα νερά, ανακαλύψαμε και μια σπηλιά μέσα στο βράχο. Ευτυχώς είχε και πρόσβαση από ένα στενό πέρασμα στην παραλία και έτσι μπορέσαμε και να τη φωτογραφίσουμε. Μού θύμισε πολύ τη σπηλιά του Canal d' Amour στην Κέρκυρα, μόνο που εκείνη έπρεπε να κολυμπήσεις αρκετά για να την ανακαλύψεις.
Αυτό ήταν το πρώτο μέρος της περιήγησής μας στην Κεφαλονιά! Αύριο σας έχω το δεύτερο μέρος και η τρίτη ανάρτηση θα είναι αποκλειστικά αφιερωμένη στην ονειρεμένη ημερήσια κρουαζιέρα που κάναμε στην Ιθάκη. Αυτό το νησί το ερωτεύτηκα και όσοι έχετε πάει σίγουρα καταλαβαίνετε το γιατί.
Φιλάκια προς το παρόν!
Λίνα aka linaaaap
Να ήξερες τι μου κάνεις τώρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΖούσα σχεδόν 7 χρόνια στην Κεφαλονιά και την ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά και τη λατρεύω ολόκληρη!
Φυσικά μια από τις πιο αγαπημένες μου παραλίες για να μην πω η πιο αγαπημένη, είναι ο Μύρτος!
Κι έχει και ο Μύρτος σπηλιά με δυο εισόδους, μία από την παραλία, μία από τη θάλασσα...!
Όταν ήμασταν εκεί, πηγαίναμε πρωί πρωί να "πιάσουμε" τη σπηλιά για να έχουμε ίσκιο και να μπορούμε έτσι να μείνουμε όλη μέρα στην παραλία!
Και μια φορά, όταν πια γυρίζαμε για διακοπές μόνο στο νησί, ζήσαμε κι ένα σεισμό εκεί, που ήταν τρομακτικός, έτσι καθώς χώματα και πέτρες έπεφταν από τις δυο άκρες της παραλίες στη θάλασσα από το βουνό...ευτυχώς οι ναυαγοσώστες είχαν αποκλείσει νωρίτερα την πρόσβαση στα επικίνδυνα μέρη, καθώς είχε προηγηθεί κι ένας πιο "πρωινός" σεισμός.
Απαγορευμένη και η σπηλιά, αν και παρόλα αυτά έβλεπες ακόμα κάποιους να είναι πολύ κοντά, ακόμα και πάνω στα βράχια στο εξωτερικό της σπηλιάς, παρά τις απαγορεύσεις...και για όποιον βιαστεί να αναφωνήσει για ελληνάρες και παρόμοια ρατσιστικά, να τονίσω πως οι "παραβάτες" δεν ήταν Έλληνες κι έβαλαν σε μεγάλο κίνδυνο μετά τους πάντες να τους ψάχνουν μέσα σε μια θάλασσα που πια δε θύμιζε καθόλου θάλασσα, αφού είχε γίνει καφέ από τα χώματα κι έβλεπες πάνω της ακόμα και κλαδιά να ταξιδεύουν, αντί για βάρκες!
Ελπίζω να μη σε τρόμαξα πολύ!...χαχα!