Μπορεί οι αρχαιολόγοι να μην έχουν καταλήξει στο ποιο από τα νησιά του Ιονίου ήταν η ομηρική Ιθάκη του Οδυσσέα, αλλά ένα θα σας πω: αν η Ιθάκη ήταν η πατρίδα μου και είχα τόσα χρόνια να τη δω, θα έκανα τα αδύνατα δυνατά για να γυρίσω πίσω. Μόνο μερικές ώρες περάσαμε σε αυτό το νησάκι και το λατρέψαμε. Μα, γιατί να πρωτομιλήσω; Για τα κρυστάλλινα νερά, για τις μικροσκοπικές απάτητες παραλίες, για τα γραφικά χωριουδάκια; Για την απόλυτη ηρεμία που επικρατούσε όπου κι αν πήγαμε;
Στις 9:30 το πρωί επιβιβαστήκαμε μαζί με τους συνταξιδιώτες μας στο Sami Star II, στο λιμάνι της Σάμης. Ο καπετάνιος και τα παιδιά του πληρώματος ήταν ευγενέστατοι και πολύ ευχάριστοι, μα το ίδιο και οι συνταξιδιώτες μας, κυρίως Ιταλοί κάθε ηλικίας. Κάποιοι επέλεξαν να καθίσουν μέσα, στο κλειστό τμήμα, και να απολαύσουν το βυθό από το γυάλινο πάτο. Εδώ σημειώνω ότι όσο κι αν τρελαίνομαι για τη ποίηση του Νίκου Καββαδία, δεν έχω ιδέα από ναυτική ορολογία, επομένως μην περιμένετε να λέω τα πράγματα με τ' όνομά τους... Συγχωρέστε με και όσοι γνωρίζετε... διορθώστε με! Το μόνο σίγουρο είναι ότι εμείς καθίσαμε καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μπροστά-μπροστά στην πλώρη και νιώθαμ ότι σχίζαμε μαζί της τα νερά. Μια τόσο όμορφη εμπειρία, που σου δίνει μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας.
Σε μισή ώρα περίπου είχαμε φτάσει κιόλας στην παραλία Γιδάκι. Αμέσως όλοι πήραμε το σήμα και αρχίσαμε να ξεφορτωνόμαστε τα περιττά ρούχα, για να πέσουμε επιτέλους στο νερό που μας καλούσε. Οι βουτιές από κάθε γωνιά του σκάφους έδιναν κι έπαιρναν και όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας διασκέδαζαν το ίδιο. Το μόνο "μείον" ήταν ότι δεν έχω αδιάβροχη κάμερα κι έτσι αφού έβγαλα μερικές φωτογραφίες τα παράτησα όλα κι έπεσα κι εγώ κατενθουσιασμένη στη θάλασσα, οπότε δεν έχω περισσότερα ντοκουμέντα. Πάντως αυτό το χρώμα που βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία δεν συγκρίνεται με το πραγματικό, πιστέψτε με.
Επόμενη στάση το Βαθύ, όπου κάναμε τις βόλτες και τα ψώνια μας και ήπιαμε τον καφέ μας, για περίπου μιάμιση ώρα. Εκεί ανακαλύψαμε και τον πανέμορφο χώρο Veronis Gallery, αγοράσαμε ένα υπέροχο καραβάκι από μέταλλο και πέτρα και γνωρίσαμε και τον ίδιο τον καλλιτέχνη, ο οποίος μάλιστα διατηρεί το εργαστήρι του μέσα στο κατάστημα.
Επόμενη στάση το μαγευτικό Κιόνι, ένα χωριουδάκι που ερωτευτήκαμε αμέσως και οι δυο μας. Απόλυτη ηρεμία παντού, γραφικά δρομάκια, σμαραγδένια νερά και ευχάριστοι άνθρωποι. Συμφωνήσαμε ότι χωρίς δεύτερη κουβέντα, αν μας δινόταν η ευκαιρία θα μπορούσαμε άνετα να εγκατασταθούμε εκεί, ακόμα και το χειμώνα. Έτσι είναι οι έρωτες με την πρώτη ματιά. Άνευ όρων και παντός καιρού!
Κάναμε και εδώ τις βόλτες μας και θαυμάσαμε το ονειρεμένο τοπίο, αλλά και τα παλιά αρχοντικά που θυμίζουν άλλες εποχές. Απολαύσαμε και τα θαλασσινά μας δίπλα στο κύμα(σε αρκετά λογικές τιμές) και όταν η ώρα πήγε 14:20, επιστρέψαμε στο καραβάκι μας για να μας οδηγήσει στην τέταρτη και τελευταία στάση της κρουαζιέρας μας.
Εδώ, με πιάνετε αδιάβαστη και οφείλω να ομολογήσω ότι παρόλο που μας είπαν το όνομα της παραμυθένιας αυτής παραλίας, εγώ το ξέχασα! Έφαγα το Google Earth και κατέληξα ότι είναι πιθανότατα ένας κολπίσκος κοντά είτε στην παραλία Φιλιατρό ή στην παραλία Σαρακίνικο. Έτσι μου 'ρχεται να τους πάρω τηλέφωνο να τους ρωτήσω, χεχε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είχε πρόσβαση από τη στεριά και ήταν τόσο εξωπραγματικά όμορφη, που θα μπορούσα να μείνω με τις ώρες. Βουτήξαμε και πάλι από το σκάφος μας και ξαπλώσαμε εκεί που σκάει το κύμα, πάνω στα λαμπερά βότσαλα, αγναντεύοντας μαγεμένοι το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού. Εκείνες οι στιγμές θα μου μείνουν για πάντα αξέχαστες.
Κι αφού ξυπνήσαμε από αυτό το όνειρο, πήραμε και πάλι τη θέση μας στην πλώρη και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Κεφαλονιά. Λίγο έξω από το λιμάνι της Σάμης, ο καιρός άλλαξε και σήκωσε κύμα, οπότε μας ειδοποίησαν να μπούμε στο εσωτερικό, για να είμαστε πιο ασφαλείς και... στεγνοί.
Στις τέσσερις ακριβώς, πατήσαμε το πόδι μας στην Κεφαλονιά. Το συναρπαστικό μας ταξίδι στην Ιθάκη, είχε τελειώσει. Όλοι οι επιβάτες, ευχαριστήσαμε τον καπετάνιο και τους συνοδούς μας και πανευτυχείς, χαμογελαστοί και ανανεωμένοι, πήραμε ο καθένας το δρόμο του.
Αχ, φίλοι μου, νιώθω σαν παιδάκι που γράφει έκθεση Δημοτικού για το πώς πέρασε τις διακοπές του και ψάχνει όμορφα επίθετα για να εντυπωσιάσει τη δασκάλα. Μα όσα λεξικά κι αν ανοίξω, επίθετα που να περιγράφουν την ομορφιά της Ιθάκης, θα δυσκολευτώ πολύ να βρω.
Γι' αυτό όσοι δεν έχετε πάει, βάλτε το στις παραθεριστικές σας προτεραιότητες. Νομίζω ότι ειδικά η εμπειρία της κρουαζιέρας είναι μοναδική και προσδίδει μια άλλη διάσταση, της ελευθερίας, της γαλήνης μα και μιας μίνι θαλασσινής περιπέτειας.
Αυτά από μένα, λοιπόν. Οι διακοπές μου φέτος μπορεί να ήταν σύντομες, αλλά θα τις παρομοίαζα με μια καταγάλανη μαγική κάψουλα, που χωράει εκατομμύρια κόκκους ομορφιάς και ονειρεμένων αναμνήσεων.
Μην ξεχάσετε να δείτε και τις προηγούμενες δύο αναρτήσεις μου για την Κεφαλονιά. (1ο μέρος, 2ο μέρος)
Φιλάκια
μαγευτικο μερος! δεν εχω παει ποτε, αλλα ειναι μεσα στα χσεδια μας! με ταξιδεψες :)
ΑπάντησηΔιαγραφή